Ол ешкімге ұқсамайтын

Дидахмет Әшімханов: «Оралхан - ешқашан ескірмейтін жазушы. Ол үлкеннің де, кішінің де жан дүниесін оята алатын, мұңға да батыратын жазушы. Ол елуге келгенше еліне ерен еңбек сіңірген жан».
Толығырақ
   

Кербез кейпі әлі көз алдымнан кетпейді

Сәли Сәдуақасұлы: «Оралхан басын кегжите бір сілкіп тастап, еріндерін сәл шүршите жымиып:
- «Атау кере» Оралхан жазғаны үшін ғана «Атау кере» ғана делініп жүр ғой. Егер «Атау керені» Шыңғыс Айтматов жазған болса, әлдеқашан Нобель сыйлығын иеленген болар еді! - деді де Сүлейменге қарап: - Құлағыңа алтын сырға, туысқаным, - деп жымиып қойды».
 Толығырақ
   

Ешкімге ұқсамайтын Ораш еді

Әділбаев Жұмаділ: «...Оның мінезі де, жүріс-тұрысы да, киім киісі де, тіпті, шаш қойысы да өзгеше еді. Бір нәрсені ұнатпаса, біреудің көңілін қалдырармын-ау деп ойламайтын, ойласа ойлар да, бірақ айтайын дегенін кері жұтпайтын, бастан сөз асыруды да білмейтін, лапылдап көп сөйлей де бермейтін, ал айтыса кетсе, түйдек-түйдек ойларын бұлтартпайтын дерек - дәйектермен дәлелдеп, қарсыласының үнін өшіретін, жарты сағат сөйлесе, бір сөзін екінші қайталамайтын шешен еді. Ол Өскеменде небәрі сегіз ай жұмыс істеді. Осы аз ғана уақытта Оралхан небәрі әдеби қызметкер бола жүріп редакция өміріне біраз серпіліс енгізіп кетті. Біреуге ұнады, біреуге ұнамады». Толығырақ

   

Оралхан ағамның ұстазы – Алтай, тақырыбы – адам еді

Ғалия Бөкейқызы: «Ағамның басталып әрі қарай жазылмай қалған шығармасының бірі қытайдағы қазақтар туралы «Алданған ұрпақ» болса, ендігі бір қарттар үйі жайлы еді. Соңғы кезде сонда көп барып қарттармен әңгімелесіп жүрді».
   

Оралхан Бөкей. Суреткердің
соңғы сапары: аңызы мен ақиқаты

Нұртөре Жүсіп: «Аграда сәл аялдаған тұс болды. Мәшинеге отыра бергенде ойда жоқ әңгімені қозғады: «Мен туралы ертең естелік жазасыңдар ғой, қазір «мен бар, Мұхаң бар» деп жазып жатыр ғой... - деп аяғын әзілге бұрып жіберді. Сол сәтте мән бергенім жоқ бұл сөзге. Жексенбіде Делиге жетіп, түнде «жақсы» десіп, ертесіне ұйқысынан оянбай қалған Ор-ағаңды көргенде... Бәрі де көрген түстей болды ғой...».
   

Менің Оралханым

 «Менің Оралханым!». Иә, тек қана менің Оралхан ағам! Білем, бұл пікіріммен өзгелер секілді Сіз де келіспейсіз! Бірақ, Бөкеев шығармаларымен танысып, оралхандық ордалы ойдың орманына бойлап, әсемдікпен әдіптеліп, сұлулықпен сырланған сұңғыла сырдың тереңіне сүңгіп, суреткердің сезімтал, сүйіспеншілік пен махаббатқа толы әлеміне сапар шеккен әр оқырманның жүрегінде титтей де болсын өз Оралханы болады. Демек, менің де жүрегімде өз Оралханымның болуы заңдылық. Егер ортамызда жүрсе қыркүйектің 28-інде 68 жасқа келеді екен. Елуіне үлгермей кеткен қаламгердің мәңгілік мекеніне оралғанына да он сегіз жылдан асты. Алғашқы өмірі тым қысқа болғанымен, екінші өмірінің ғұмыры ұзақ. Себебі, өзі кеткенімен, есімін мәңгі өшірмейтін отты туындылары – мәңгілік!